Kawiarenka Literacka Gimnazjum 26 w Łodzi

Little_15

Siedzę
w kącie pokoju
w świętym spokoju
w moim małym świecie

Myślę
wciąż jak zwykle o Tobie
o moim życiu jednej wielkiej chorobie
o niespełnionych marzeniach

Patrzę
na zegar odmierzający czas
na stare zdjęcia na których Twoja twarz
na pocztówki z wakacji które pokrył już kurz

Wspominam
złe i dobre wydarzenia
miejsca które warte były zobaczenia
ludzi których miałam przyjemność poznać

Płaczę
bo chcę odejść w zapomnienie
bo wiem już co to ból i cierpienie
bo poznałam smak nieszczęśliwej miłości

Wychodzę
bo ile można siedzieć
w kącie pokoju
w świętym spokoju
w swoim małym świecie

Dawno już ten wiersz był napisany... Ale nadal aktualny... Bo nadal czuję się podobnie...

kasia

bardzo ładny ten wiersz. Wieje tęsknotą i smutkiem... chciałoby się powiedzieć, że szkoda, ale sama wiem jak jest... najlepiej się pisze o negatywnych uczuciach - przynajmniej mnie. Bardzo mi się podoba...

iwofilip

Little, mam nadzieję, że pracujesz już nad wyjściem z tego pokoju pełnego traumatycznych przeżyć...