Kawiarenka Literacka Gimnazjum 26 w Łodzi

Emka

nocą przez zimne okno
wypatrywałam jakiegoś Ciebie
rzęsy zlepiły się czekaniem

nawet księżyc odwrócił się
ode mnie białymi plecami
perlistą pychą zamknął mi oczy

mróz zaczerwienił mi policzki
uszczypanął mocno w serce
wiatr zdmuchnął uśmiech z warg

teraz widzę wschód słońca
staję pod drzewem podczas burzy
znów otwieram dłonie na miłość

leprosus

Czytam ten wiersz już po raz drugi (pierwszy raz nie komentowałem, by nabrać dystansu) i po raz kolejny włącza się to samo myślenie.

Ten wiersz uruchamia wspomnienia... Kilka lat temu byłem strasznie zakochany (teraz KOCHAM tę samą osobę) i z randek wracałem późną nocą. Zawsze fascynowały mnie płatki śniegu wirujące w świetle nocnych latarni... Dobrze jest być zakochanym...

Zastanawiam się po co piszemy wiersze? Co takiego w nas siedzi, że przelewamy to na papier? Przecież poecie nie zależy na tym, by został przeczytany, odkryty...

Liluś

nie.. poecie zależy na tym by być zrozumianym.

Emka wybacz, ze nie skomentuje ale jak sama wiesz ja znam sytuacje i trudno by mi było nabrać do tego dystansu...
poza tym znasz mój dzisiejszy humor...