Kawiarenka Literacka Gimnazjum 26 w Łodzi

Niezgłębiona.

A ja swoją Miłość

A ja swoją Miłość, muszę na smyczy trzymać.
Inaczej, biegałaby do wszystkich, łasiła się.
Bo ja nie umiem nad nią zapanować.
Zapinam jej smycz w pasie,
Bo do ludzi
Głowy nie ma.
A ona sprytnie się wyślizguje
I ucieka.
Później wraca zbita,
Z podkulonym brakiem ogonka.
I zawsze to moja wina.

Moją Miłość trzymam na smyczy,
Inaczej biega i zawraca innym głowę.
Robi nadzieję, że zostanie.
A później ucieka.
A ja i tak wiem,
Że to moja wina.

Liluś

bardzo ciekawy pomysł na wiersz. i to naprawdę jest wiersz. choć w rozdzieleniu na wersy mi nie gra, poza tym jest dobry. trochę przypomina mi wiersz Poświatowskiej "***(odłamałam gałąź miłości...)"

ziomcia

Chwalę, bo niezwykłe.
Sztuka to życie, nie zbiór pięknie opakowanych kłamstw. - I to właśnie jest w tym wierszu.
Styl mi się podoba. o!